ارزیابی عملکرد مقایسه ای الگوریتم های ابتکاری در مسأله بهینه سازی پورتفوی سهام با توجه به دو معیار ریسک واریانس و ارزش در معرض خطر شرطی

بطور کلی سرمایه گذاری در مجموعه ای از اوراق بهادار یا پورتفوی، بسیار کارآمد تر از سرمایه گذاری در یک سهم می باشد. چون با افزایش تعداد سهام در سبد سرمایه گذاری، ریسک مجموعه کاهش می یابد. علت کاهش ریسک تأثیرات مختلفی است که شرکت های سرمایه پذیر از شرایط متفاوت اقتصادی، سیاسی و اجتماعی می پذیرند. اخیراً الگوریتم های تکاملی برای حل مسائل بهینه سازی چند هدفه مفید شناخته شده اند؛ بنابراین در این تحقیق توانایی الگوریتم های ابتکاری یعنی الگوریتم nsga ii و الگوریتم توسعه یافته دو فازی nsga ii ، برای حل مسأله پیچیده بهینه سازی پورتفوی بررسی می شود. مسأله بهینه سازی پورتفوی یک مسأله بهینه سازی دو هدفه می باشد با اهداف بازده که بایستی ماکزیمم شود و ریسک که بایستی مینیمم شود. درحالیکه عموماً بازده با بازده مورد انتظار پورتفوی اندازه گیری می شود. برای ریسک نیز اندازه های متفاوتی پیشنهاد شده است بطوریکه بعضی از آنها پیچیدگی بیشتری به مسأله اضافه می کنند زیرا آنها توابع مشتق ناپذیر و نامحدب هستند. بعلاوه، محدودیت های اعمال شده به مدل سختی های دیگری را ایجاد می کنند زیرا آنها ناحیه جستجو را به ناحیه نامحدب تبدیل می کنند. نتایج نشان می دهند که الگوریتم های ابتکاری، بطور کلی، برای این نوع از مسائل کارا و قابل اعتماد هستند و عملکرد آنها مستقل از تابع ریسک استفاده شده می باشد.